Geen twijfel mogelijk

Eén van de belangrijkste pijlers onder het leven van iedere student is wisselvalligheid. Wie ben je, wat word je, waar ligt je hart nu echt? Allemaal van die fijne vragen die gesteld mogen en zelfs moeten worden, maar waar je leven heerlijk van op zijn kop kan gaan staan. En tussendoor moet je ook nog je leven overeind houden, succes he met jongleren!

Natuurlijk is er die categorie mensen die al ongeveer vanaf hun geboorte weet dat ze brandweerman gaan worden. Dan heb je het soort mensen dat er gewoon voor gaat, maar ook zijn er twijfelaars die meer nadenken dan eigenlijk goed voor ze is. *zwaait* Door jongensdromen en hobby’s had ik wel wat gedachten en een berg kennis opgebouwd voor de toekomst, maar word je dan automatisch wat je weet?

Absoluut niet. Voor mij ging die zoektocht naar identiteit pas echt lopen toen ik op Ichthus kwam. Vooraf bekroop me steeds meer een gevoel van onvrede over mezelf, ook door hoe mensen me zagen. Misschien voldoe ik niet aan het standaardplaatje waar mensen aan gewend zijn en zich bij thuisvoelen. Ik was te serieus en gefocust, terwijl het juist zo’n luchtige tijd hoort te zijn. Een rustpunt en een doel hebben, is enorm belangrijk. Je kan je wel overal in storten, maar dat werkt niet. “If you don’t stand for something, you’ll fall for anything.” Ook met een conservatief tienjarenplan gaat het vaak mis: er gebeuren altijd wel onverwachte dingen. Uit onderzoek waar ik geen bronvermelding meer van heb (topjournalist he?) blijkt dat je maar twintig procent van je leven zelf in de hand hebt. De rest overkomt je min of meer. Binnen dat eenvijfde deel jakkerde ik altijd door, zonder echt te weten welke kant op. Ik kon niet ontspannen en relativeren, juist omdat het zo’n zoektocht was en het klokje doortikte. Alles moest een doel hebben en daaraan bijdragen. Waarom zou je dan reflecteren als je toch al op weg bent, right? Right!

‘Iets met gerechtigheid’ wilde ik wel doen. Lekker breed ook weer. Was op zich al een vooruitgang op ‘de tweede Olav Mol worden’ hoor! Als die hard fan van Formule 1 en die commentator had ik dat in mijn hoofd gekregen, en een idee gaat er bij mij niet heel snel uit als het er eenmaal in zit. Maar graag ging ik dus voor iets zinvollers, dat bleek wel. Maar wat, hoe en waar dan? Ben ik wel goed genoeg? Heb ik voldoende te melden? Zijn er meer mensen zoals mij? Die antwoorden en twijfels vermeed ik in eerste instantie liever, maar er mag absoluut ruimte zijn daarvoor. Het is zelfs productief om verder te komen, tot op zekere hoogte natuurlijk. “Doubt encourages us to keep an open mind and continue to evaluate evidence for and against our beliefs. It is essential for critical thinking, and often motivates exploration.” , aldus een Quora-gebruiker. Kritische gesprekken op de vereniging hielpen hier zeker wel bij.

Het heeft lang geduurd, maar een aantal mensen nam de tijd en deed moeite om me echt te leren kennen. Zelf stelden zij zich open, daardoor liet ook ik uiteindelijk mijn masker vallen. En even hard als ik dat deed, zaagden ze mij door over de voors en tegens van mijn keuzes. Het duurde even, maar uiteindelijk was het ook voor mij mogelijk om mezelf weer aan te kijken in de spiegel. Het werkt om je open te stellen voor dat wat niet is wat het lijkt. Cryptisch he? Door iets een kans te geven, krijg je onverwachte dingen terug waar je van tevoren nooit van had durven dromen. Het zijn pareltjes die het studentenleven de moeite waard maken, daar is geen twijfel over mogelijk!

Lekker leven weer online

De kop is eraf, we zijn onderweg na de eerste twee blogs! Nou, eigenlijk niet helemaal. Op dit moment zit ik lekker thuis, typische zondagmiddag. Even een belletje, telefoon erbij, muziek op de achtergrond, wat lezen, het bos in, een spelletje en (sinds kort 😉 ) wat schrijven. En dat voelt eigenlijk best prima. Eerder had ik hier gigantische problemen mee. Waarom? Omdat het leven buiten zoveel spannender leek te zijn.

Mijn blik stond toen echt op oneindig, maar nog steeds betrap ik me er soms op dat ik niet door de oppervlakkigheid heen prik. Zeker als je gewend bent om vaak je telefoon er even bij te pakken en niet direct je vrienden naast je hebt wonen, dan wordt het lastig. Het is gewoon erg verleidelijk om online rond te snuffelen en harde conclusies te trekken. Instagram, Snapchat, Facebook, Hyves (grapje), iedereen spamt redelijk hard over wat voor spannends ze nu weer aan het doen zijn. Hebben jij en ik best een saai leven, lijkt het wel. Valt jouw leven dan echt zo tegen? Valt juist mee, denk ik.

Het is misschien moeilijk om je voor te stellen, maar hier mag je je best bewust van zijn. Te hoge verwachtingen zijn killing als je naar de rest gaat en blijft kijken. Op deze manier ga je zoeken naar dingen om je leven maar interessant te laten lijken. Dat zijn dingen die er achteraf niet echt toe doen, waar je uiteindelijk niks uit haalt. Begrijp me niet verkeerd: een beetje herinneringen scheppen, daar is absoluut niks mis mee. Verhalen vertellen is wat mensen graag doen, en het oog wil ook wat! Als je echt een te gave avond hebt gehad die je je decennia later nog gaat herinneren, be my guest, dat zijn verhalen die iets over jou zeggen, en dat vind ik tof. Maar je kan je er al heel snel in verliezen. Daarmee ben je zowel jezelf op een voetstuk aan het zetten, boven anderen. Mensen willen nou eenmaal graag interessant gevonden worden, maar dat mag geen excuus zijn als het je leven gaat beheersen en je telefoon onmisbaar wordt bij het delen van je dagelijkse leven. Waar stopt het dan? I don’t think it will stop, actually.

I shall call this: Instagram Whoring For Likes And Love.

Ook ik ben er schuldig aan hoor. Even delen hoe fancy je wel niet hebt gekookt met een met filters opgedofte post, tóch even een fotootje online zetten om te laten zien dat je ook echt een superinteressante avond had in een café. Inclusief een shed load aan hashtags natuurlijk. Eigenlijk was het een beetje lamballen en was de diepgang ver te zoeken, maar dat laatste krijg jij als volger dan weer niet mee. Baal jij toch even dat je toen net thuis zat een boek te lezen! Er is dus best wel een risico dat je je gaat vergelijken met anderen, en daarin blijft hangen. Of nog leuker: dat net zo hard mee gaat proberen te doen, om maar mee te komen. Hou jij het overzicht nog? Het wordt haast een verplichting om dat vet interessante imago van je heel te houden!

Maybe life actually IS slightly boring, en daar is niks mis mee want we hebben er allemaal last van. Of je nu dagelijks je volgers bedelft onder een Insta-barrage van hardloopfoto’s waarbij zeventig procent van het beeld je eigen hoofd is. Het klinkt allemaal enorm wijs, maar het duurde hier ook even voordat ik er achter was wat er nu echt toe deed. Niet iedere dag kan tof en gaaf zijn. Daarom zitten er in mijn feed vooral gewoon gekke momentjes, of dingen waar ik later héél graag aan herinnerd word. Er komen soms nog herinneringen voorbij waarvan ik denk: “Joshua, wáárom heeft je dit ooit een goed idee geleken om te posten?” Jij, ja jij, je bent meer waard dan je telefoon en wat die van je laat zien. Degenen die dicht bij je staan, die weten dat! Is dat niet wat telt? Ben je het hiermee eens, of vind je eigenlijk dat ik uit m’n nek klets? Waar stopt het online leven voor jou? Laat even een berichtje achter, een reactie krijg je sowieso! Het is niet alsof ik vanavond iets beters te doen had.

😉

Even voorstellen

Toch maar wel he? Eerst openen met een lekker actueel onderwerp om 2018 volgas in te duiken, en erna vertellen wie je bent en waar dit in vredesnaam allemaal over gaat. Makes sense, not. Ook dat ben ik soms. Even opwarmen. Stapje voor stapje enzo.

Ja, hoe begin je nou zo’n intro? Het eerste wat je zegt, zegt veel over wie je bent. Probleem 1: ik heb meerdere kanten, die lang niet allemaal zichtbaar zijn voor iedereen. Laten we dan maar degene pakken die het meest relevante is voor deze blog: soms ben ik depri en dan is het lastig om het zonnetje te zien achter alle wolken. Jep, rolllllll credits, *ding*! Zo kwam ik dus op de naam voor mijn domein. Die opleiding journalistiek heeft zich nu al terugbetaald, haha.

Voor de mensen die me kennen, is het misschien even schrikken. “Huh? Maar hij is toch zo’n vrolijke gast? Altijd grapjes en een belangstellende vraag, maar, maar… hoe dan?” Ook dat is één van mijn gezichten: het is heel makkelijk om jezelf te verstoppen achter een pokerface en niets te laten blijken wat er intern allemaal gebeurt, want zwakte, je kan ontdekt worden. Funfact: soms is het zelfs voor de eigenaar onduidelijk wanneer het een masker is. Net als in de film Face Off uit 1997, waarin een agent achter de boef aan gaat die zijn gezicht heeft gestolen. Heerlijk corny film trouwens! Zeker in de afgelopen vier jaar zat ik onder de blauwe plekken van al het vallen en opstaan om erachter te komen.

In meerdere opzichten is het leven niet makkelijk geweest, en dat kon je zien in mijn identiteit: ik had echt geen idee wie ik was. Ook dat is een nadeel van diversiteit en veel kunnen, het wordt superlastig om een richting te kiezen waar je je in thuis kan voelen en in los kan gaan. Tot dat moment was het nooit goed genoeg, niet voor anderen en (dus ook) voor mij. Het duurde lang voordat ik leerde hoe je kon delen en kwetsbaar mocht zijn zonder dat je kop er meteen afgehakt werd. Of dacht dat dat zou gaan gebeuren. Probleem 2: mezelf zit ik nog wel eens in de weg, dan wordt die vredelievende mannetjesmug opeens een allesverslindende tijgermug.

Nou heb ik al wat dingen meegemaakt, en schrijven is een hobby van me. Nooit was ik over m’n ervaringen openhartig, alleen tegenover een heeeeeel klein clubje vrienden. En dan nog in beperkte mate. Het werkt niet heel relaxed om geheimen te bewaren, want er zou toch niemand zijn die het zou snappen. Een paar jaar later is de rem eraf en wil ik erover delen. Niet alleen om anderen zulke valkuilen te laten zien, maar ook omdat woorden kracht hebben als je ze opschrijft en uitspreekt. Bron: eigen ervaring. Uit schaamte schreef ik vaak hele artikelen uit in mijn hoofd, maar publiceerde bijna niets, bang dat het weer eens hopeloos zou falen. Probleem 3: HET MISLUKT HELEMAAL NIET, DAT DENK JE MAAR. Derde levensbehoefte: caps lock! Maar het is waar, en een nootje aan mezelf. Hoe kan iets wat van jezelf is nou slecht zijn? Pak de ruimte die je verdient, dan kan je ademhalen! Zitten grenzen aan, maar over dat onderwerp meer in mijn volgende blog. So, in a nutshell: here I am and I am free. That’s me! Toedels!

Dit wordt jouw jaar! Toch?

Een schaal met iets te kleffe oliebollen staat op tafel, op de achtergrond jengelt Gary Lightbody van Snow Patrol de haast melancholische woorden van Chasing Cars. Met de verwarming op standje ‘damp je kamer uit’ schrijf ik me een slag in de rondte om straks naar vrienden af te zakken. Zo’n 15 kilometer verderop bereiden zij zich voor om vanavond met zijn allen te kunnen proosten. Over minder dan 30.000 seconden zit het jaar er namelijk op en beginnen we weer opnieuw!

Dan is het 2018: een jaar waarin we ongetwijfeld weer superambitieuze plannen hebben, de kerstvetrolletjes moeten laten verdampen, megastappen gaan zetten met onze persoonlijke groei, de teleurstellingen van vorig jaar wegvagen, en fitter en knapper zullen zijn dan ooit tevoren. Well, if only that were true.

Deze afbeelding kwam laatst langs op Facebook. Superinspirerend om mee te beginnen natuurlijk: Leonardo di Caprio voor je neus, gelikt en strak in het pak als een sterke leider, in The Wolf of Wall Street. Gave mensen die de strijd met zichzelf aangaan, publiekelijk steun betuigen aan hun eigen beloften, en glorieus alle obstakels overwinnen op weg naar echt geluk. Dat willen wij ook wel. Dit jaar gaat het dan toch ècht gebeuren! Het idee is eigenlijk mooi en triest tegelijk.

In 2016 startte ik het jaar ook met zo’n soort afbeelding, heerlijk ambitieus. Is geen bitterheid, maar voor mezelf heb ik geleerd dat deze ideeën meer schade doen dan helpen. Laten we deze boodschap dan vooral niet de wereld insturen als een algemeen geldende waarheid! Het kan mensen wel helpen, maar het risico is best groot dat zo’n belofte als een molensteen om je nek gaat hangen, als ik naar mijn eigen omgeving kijk. Hoe verder het jaar vordert, hoe meer druk er op de ketel komt dat het ook echt af moet. Het klokje tikt onverbiddelijk door.

Zelf zou ik graag nog eens de Alpe d’Huez opfietsen. Met mijn conditie zou ik daar in de bergen waarschijnlijk niet verderkomen dan de tweede bushalte. Oh well! Dat is niet erg, we hoeven niet allemaal bovenmenselijke Olympiërs te zijn. Het gaat alleen wel steken, deze belofte heb ik me een paar jaar geleden namelijk ook al gedaan. Zou het dan toch aan mij liggen? Door deze twijfels en jezelf te vergelijken met anderen, draai je jezelf de soep in. De motivatie gaat het putje in en je komt er alleen maar slechter uit.

Want wat voegt het toe aan je leven? Doe je het voor de likes, voor de aandacht, voor de rush? In mijn geval kon ik eigenlijk niet echt een reden verzinnen toen ik het beter uitzocht, behalve ‘betere conditie’ of ‘fijn uitzicht daarboven’. Beloof niks, kijk naar wat je leuk vindt of stel kleine doelen en bouw dat uit. ‘Gelukkig worden’ klinkt subliem, maar hoe wordt je dat in vredesnaam. Het is veel te breed en vaag. Waar word jij blij van? Kom je daarachter, dan kan je die brokjes veel beter behappen en doe je iets wat echt dicht bij je ligt. Bonus: er is geen druk omdat je je publiekelijk eraan bindt. Doe jezelf een plezier en laat dat je goede voornemen zijn: doe waar je hart ligt, je hebt naar niemand anders verantwoording af te leggen. Gelukkig nieuwjaar!