Toch maar wel he? Eerst openen met een lekker actueel onderwerp om 2018 volgas in te duiken, en erna vertellen wie je bent en waar dit in vredesnaam allemaal over gaat. Makes sense, not. Ook dat ben ik soms. Even opwarmen. Stapje voor stapje enzo.
Ja, hoe begin je nou zo’n intro? Het eerste wat je zegt, zegt veel over wie je bent. Probleem 1: ik heb meerdere kanten, die lang niet allemaal zichtbaar zijn voor iedereen. Laten we dan maar degene pakken die het meest relevante is voor deze blog: soms ben ik depri en dan is het lastig om het zonnetje te zien achter alle wolken. Jep, rolllllll credits, *ding*! Zo kwam ik dus op de naam voor mijn domein. Die opleiding journalistiek heeft zich nu al terugbetaald, haha.
Voor de mensen die me kennen, is het misschien even schrikken. “Huh? Maar hij is toch zo’n vrolijke gast? Altijd grapjes en een belangstellende vraag, maar, maar… hoe dan?” Ook dat is één van mijn gezichten: het is heel makkelijk om jezelf te verstoppen achter een pokerface en niets te laten blijken wat er intern allemaal gebeurt, want zwakte, je kan ontdekt worden. Funfact: soms is het zelfs voor de eigenaar onduidelijk wanneer het een masker is. Net als in de film Face Off uit 1997, waarin een agent achter de boef aan gaat die zijn gezicht heeft gestolen. Heerlijk corny film trouwens! Zeker in de afgelopen vier jaar zat ik onder de blauwe plekken van al het vallen en opstaan om erachter te komen.
In meerdere opzichten is het leven niet makkelijk geweest, en dat kon je zien in mijn identiteit: ik had echt geen idee wie ik was. Ook dat is een nadeel van diversiteit en veel kunnen, het wordt superlastig om een richting te kiezen waar je je in thuis kan voelen en in los kan gaan. Tot dat moment was het nooit goed genoeg, niet voor anderen en (dus ook) voor mij. Het duurde lang voordat ik leerde hoe je kon delen en kwetsbaar mocht zijn zonder dat je kop er meteen afgehakt werd. Of dacht dat dat zou gaan gebeuren. Probleem 2: mezelf zit ik nog wel eens in de weg, dan wordt die vredelievende mannetjesmug opeens een allesverslindende tijgermug.
Nou heb ik al wat dingen meegemaakt, en schrijven is een hobby van me. Nooit was ik over m’n ervaringen openhartig, alleen tegenover een heeeeeel klein clubje vrienden. En dan nog in beperkte mate. Het werkt niet heel relaxed om geheimen te bewaren, want er zou toch niemand zijn die het zou snappen. Een paar jaar later is de rem eraf en wil ik erover delen. Niet alleen om anderen zulke valkuilen te laten zien, maar ook omdat woorden kracht hebben als je ze opschrijft en uitspreekt. Bron: eigen ervaring. Uit schaamte schreef ik vaak hele artikelen uit in mijn hoofd, maar publiceerde bijna niets, bang dat het weer eens hopeloos zou falen. Probleem 3: HET MISLUKT HELEMAAL NIET, DAT DENK JE MAAR. Derde levensbehoefte: caps lock! Maar het is waar, en een nootje aan mezelf. Hoe kan iets wat van jezelf is nou slecht zijn? Pak de ruimte die je verdient, dan kan je ademhalen! Zitten grenzen aan, maar over dat onderwerp meer in mijn volgende blog. So, in a nutshell: here I am and I am free. That’s me! Toedels!